یادداشت های یک پسر

چهار سال از پستِ آخرین سال مدرسه من گذشته:) یکی از پر بازدید ترین پست های وبلاگ منه همچنان. من به طور رسمی وارد سال آخر دانشگاهم شدم. دانشگاهی که به قول پدرم یه بار به عنوان آشخور واردش شدم و یه بار دیگه به عنوان ارشد و ریش سفید=)) توی روزایی که معلوم نیست قراره چی بشه و غم و خشم سراسر وجود همه مون رو گرفته. 

از خودم بخوام بگم؛ هیچ خبری از اون ذوق و اشتیاق و انرژی ای که توی اون پست چهار سال پیشم داشتم در من نیست. بیشتر از هر زمان دیگه ای از رشته و دانشگاهی که رفتم متنفر و پشیمونم. از یه طرف دیگه نمیخوام این یه سال تموم شه. چون اول از همه من واقعا آماده معلم شدن نیستم. بعدش هم به خاطر کرونا نتونستم زیاد زندگی دانشجویی و خوابگاهی رو تجربه کنم، دور از خونه باشم، موقتا هم که شده مستقل باشم، از این فرصت 4 ساله استفاده کنم و خوش بگذرونم و... کاش این دو ترم آخر کش بیاد و هیچوقت تموم نشه:)

قسمت آخر بتر کال سال رو در حالی پلی کردم که تازه از درمونگاه اومده بودم و چشام داشت همه چیز رو تار و دو تا میدید(((: بله کرونا!

بهم گفت استراحت کن ولی جواب دادم حتی اگه رو به موت هم باشم اول باید قسمت آخر رو ببینم و بعد دار فانی رو وداع بگم(:

دنیای بریکینگ بد بالاخره به ایستگاه اخر خودش رسید. بتر کال سال واقعا سریال قوی و با جزئیات و درجه یکی بود. بعضی جا ها حتی از خود بریکینگ بد هم جلو میزد. عین بریکینگ بد هم فصل به فصل بهتر شد.

اینم بگم که واقعا نیم فصل آخر بتر کال سال دارک ترین چیزیه تا الان دیدم. زندگی منم حین دیدنش خیلی دارک بود واقعا!

و امروز، قسمت آخر، پنج دقیقه آخر اگه سیگار دم دستم بود قطعا برای اولین بار یکی روشن میکردم(((=

۱. بالاخره رفتم دانشگاه. امتحانام حضوری شد. بجز یه امتحان که مردود شده بودمش قبلا و منشا بیشتر استرس هام بود (که دقیقا بعد تولدم شروع کردم به خوندنش و ۱۵ روز براش وقت گذاشتم و تهشم پاس کردمش) بقیه امتحانا رو به کتفم گرفتم و مشغول خوش گذرونی شدم. خیلی خوش گذشت واقعا.

۲. دقیقا از ۱۲ تیر که دانشگاهم تموم شد دارم کلاس a1 آلمانی میرم. 

۳. چندین و چند بار اتفاقای وحشتناک و ناراحت کننده ای برام افتاد که واقعا واقعا واقعا اذیت شدم. همچنان هم یه سریاشون ادامه دارند. و ترس تکرار شدن یه سری دیگه رو دارم. از وقتی از دانشگاه برگشتم بیشتر روزام داره با غم و بی حوصلگی میگذره.

۴. بالاخره طلسم شکست و بعد گذشت سه سال از قانونی شدنم رفتم و گواهینامه ثبت نام کردم! همون روز که رفتم برای ثبت نام، رفتم و کارای معاینه رو هم انجام دادم. جایی که من زندگی میکنم آموزشگاه رانندگی نداره و همه اینا رو توی شهر دیگه انجام دادم و قراره برا کلاسا هم برم بیام. اون روز ثبت نام، وقتی برگشتم خونه، تبدیل شد به یکی از بدترین روزای عمرم.

۵. از فردا باید برم کلاسای آیین نامه.

۶. خیلی بی حوصله و خسته ام. از همه چی. ولی امیدوارم هیچ اتفاق دیگه ای نیوفته. چه ناراحت کننده و چه خوشحال کننده. میخوام با همین ثباتِ مزخرفِ هیچ اتفاق جدیدی نیوفتادن ماه رو تموم کنم.

از اوایل خرداد قشنگیای تولد امسالم شروع شد و هدیه های قیشنگ قیشنگ دستم رسید. 

دیشب یه ویدیو 9 دقیقه ای برام فرستاد. برام کیک پخته بود و ویدیو گرفته بود از صفر تا صدش و روش برام حرف زده بود(((: الان که دارم راجع بهش مینویسم هم لبخند((((: بعدش ویدیو کال سکوت گرفتیم و شمع کیک تولدم که کیلومتر ها ازم دور بود رو فوت کردیم. ساعت دوازده که شد بمب پیام و پست و کامنت توی تلگرامم ترکید! طوری که یه لحظه هایی تلگرامم هنگ کرد. بچه های کانالم سوپرایزم کردن و این عکس رو گذاشته بودند عکس پروفایلشون. دیشب واقعا یکی از بهترین شبای زندگیم بود و صد در صد بهترین تولدم تا الان. چقدرر پیام قشنگ و با محبت دریافت کردم. راستی من تا حالا زنگ خوردن گوشیم شب تولدم رو تجربه نکرده بودم که اینم تیک خورد(:

تصمیم گرفتیم تا طلوع آفتاب بیدار بمونیم و طلوعش رو ببینیم و آهنگ طلوع من نامجو رو گوش بدیم و بخوابیم. ساعت 6 خوابیدم. ساعت 10 بیدار شدم. 

من آدم سریال بینی ام ولی فیلم دیدنم محدود شده به سالی یه بار و روز تولدم(= امسال دیکتاتور رو دیدم. چقدررر خندیدم واقعا. 

عصر هم بابام رفت و کیک خرید و شب هم یه تولد کوچولو موچولو گرفتیم و الان که دارم این نوشته رو ارسال می کنم کمتر از نیم ساعت از تولد قشنگ امسالم مونده. دلم نمیخواد تموم شه واقعا! مرسی از همه کسایی که باعث حس و حالای قشنگم شدن. مخصوصا تو(:

اینقدر این روزا سرم شلوغه که اصلا حواسم نبود که تولد وبمه((((: مرسی از شهرزاد بابت یادآوریش!

جدی جدی 4 سال از بیان اومدنم گذشت؟!(:

ممنونم از اینجا بابت تک تک دوستای خیلی خوبی که بهم داد. وبلاگ نویس شدنم به کل مسیر زندگیم رو عوض کرد. تاثیرات وبلاگ نویسی رو من و زندگی من از بلاگفا شروع و با بیان ادامه پیدا کرد. و هنوز هم که هنوزه رو جنبه های مختلف زندگیم داره تاثیر (بیشتر مثبت) می ذاره.

امیدوارم تولد بعدی وبم اندازه این روزام مشغله های چرت و پرت (مشخصه دلیلشون دانشگاهه؟!) و اضطراب این روزهام رو نداشته باشم. 

این نوشته بعد امتحان میانترمم که حتی هنوز نرفتم نمره شو ببینم بمونه به یادگار از تولد چهار سالگی(:

پ.ن: پست تولد یک سالگی | دو سالگی | سه سالگی

این قسمت بتر کال سال اینجوری بود که دیدم؛ هیچی نفهمیدم؛ رفتم ناهار بخورم؛ سر سفره داشتم فکر میکردم راجع بهش؛ یهو تازه فهمیدم چی شد((((=

روزای شگفت انگیزی رو گذروندم. از همون چند روز مونده تا عید تا آخرش. مسافرت نرفتیم. چندان مهمونی نرفتیم و کسی هم خونمون نیومد. کلا هر چی که فکر کنید ممکنه کسی تو عید انجام بده و بهش خوش بگذره رو انجام ندادیم! ولی خب حال دلم خیلی خوب بود. حتی الان که دارم بهش فکر میکنم و ازش مینویسم هم دلم برا عید امسال تنگ میشه و لبخند میاد گوشه لبم. 

سال تحویل یه آرزوی متفاوت کردم. متفاوت تر از همیشه. راستی خیلی خوش گذشت اون روز با بچه های خزان. اون شب خر مگس جوگیری مزاحم احوالاتم شد ولی خودم رو کنترل کردم و به جا ریدن بهش، مثل یه تفاله ایگنورش کردم. 

روز اول عید خونه مامانبزرگم بودیم. اون روز فهمیدم که از امسال به بعد چقدر تنها تر از همیشه م تو جمع های خونوادگی! از اون روز به بعد روال اینطوری بود که ظهر پا میشدم. یکم چیز میز میدیدم. بعدش هم تا خود ۴_۵ صبح تو گوشی بودم. کانال و چت کردن و بازی و این حرفا. 

شبا باهاش حرف میزدم. واقعا هم‌صحبتی باهاش تا اون ساعت از صبح لذت بخش بود و پر از حس خوب. سریال دیدن با هم. آهنگ گوش کردن با هم. گفتم آهنگ! عید امسال قفلی بودم رو آهنگ قرمز پوبون. خیلی حال و هوای عجیبی داره این آهنگ واقعا. استریمای رنکاپ عید ارسلان هم خیلی جذاب بود راستی.

شب ۷ فروردین جذاب رو فراموش نکنیم! یکی از بهترین شبای عمرم بود واقعا. هیچوقت به اون اندازه ذوق نداشته بودم و لبخندم کشدار نبوده! یه عکس از برق چشمم و لبخند کنترل نشدنیم گرفتم تا برا همیشه یادم بمونه اون شب رو.

گذشت و گذشت تا رسیدیم به سیزده بدر. همون اول کاری توی ماشین بابام یه حرفایی زد که قشنگ نقطه مقابل افکارم بود. افکاری که هنوز به زبون نیورده بودمشون. و باعث شد که حالا حالا ها هم خفه شم. اینطور شد که شروع روز حس خیلی بدی گرفتم. اون روز تنها بودیم مثل همیشه و جمع خاصی نبود. ولی خوش گذشت و کلی خل و چل بازی در آوردم.

از حس و حالای خوب گفتم یه اتفاق بد هم بگم. همون روزای اول عید یکی از دوستانم داغدار شد که واقعا تا چند روز حال همه مون بد بود... اینکه کاری از دستم بر نمی اومد‌، و این دور بودنه، حال بده رو بیشتر و بیشتر میکرد. 

عید تموم شد. با گفتن اینکه رشته و ورودی ما حضوری نیست و فقط قراره امتحانامون حضوری شه کلی حس گه گرفتم. از یه طرف دلم دوری از خونه و این شهر و محدودیتای خونواده رو میخواست و هنوزم داره کفرم در میاد از این که کل دانشگاهای ایران حضوری شدن به جز این فرهنگیان تخمی خراب شده. این پست رو تو کانالم نوشتم راجع به این موضوع: "۴ سال دوری از خونواده سمی میتونست خیلی برام خوب باشه که کرونا رید توش. الانم که همه جا باز شده همچنان مجازی موندیم ما و با وضعیت دانشگاهامون بعید میدونم ترمای بعد هم حضوری بشیم. عقده این ۴ سال تا ابد میمونه تو دلم(: کیرم تو چین و چینی(: اون یه ترمی که رفتم واقعا دوری و دوستی بود((: پشت تلفن مهربون بودن. روزایی که میومدم خونه پاچه نمیگرفتن. گیر‌ نمیدادن. مثل یه بچه باهام رفتار نمیکردن. احترام بود بینمون! الان همه چیز شده مثل همیشه. گوه خالص."

 از یه طرف دیگه هم واقعا ماتحتم داره میسوزه از حضوری شدن فقط امتحانامون! آقا خب کلاسامون رو هم حضوری میکردید. یکم کیف میکردیم. اوکی تهش با امتحانا هم به گا میرفتیم! قبول بود بخدا((((=

پر از اضطرابم برا این موضوع امتحانامون. کلی درس دارم که صدقه سری انتخاب رشته گل و بلبلم!!! نه چیزی ازشون میدونم و نه علاقه ای دارم که بخونمشون. مثل این بچه خنگای دوران مدرسه میرم میشینم سر کلاس و هیچی نمیفهمم و استرس امتحانا رو میگیرم!

بگذریم!

این روزایی که دارم این پست رو مینویسم. افکار مختلف مغزم رو مختل کردن. نمیشه هایی که هی دارن تو مغزم رژه میرن و باعث شدن بشینم یه گوشه و برا آینده ای که هنوز اتفاق نیوفتاده غصه بخورم. عجیب نگرانم. عجیب دلشوره دارم. امیدوارم این حس ها زودتر دست از سرم بردارن و احوالم بشه مثل عید امسال. دلم تنگ شده واقعا برا جسی اسفند و عید!

من و نرگس و لعیا یه گروه داریم تو تلگرام. توی بحثایی که اونجا شده بود قرار شده بود لعیا من رو دنبال نکنه تا این که ۵۹۹ تایی شم و اون رُندم کنه(((=

دو روز پیش همین جوری داشتم توی وبلاگم می‌گشتم که چشمم خورد به عدد ۵۹۹! فوری رفتم بهش گفتم که بدوووو که وقتش رسید! D:

درصد زیادی از این ۶۰۰ نفر دیگه نیستند و دنیای وبلاگ نویسی رو ترک کردند و شاید تا آخر عمرشون هم حتی یه بار دیگه راهشون به این وبلاگ نیوفته. ولی خب تغییر کردن اون عدده به ۶۰۰ حالم رو خوب کرد و خوشحال شدم. خوش آمد می‌گم به دوستان جدید و تشکر می‌کنم از همراهان قدیمی خودم. چه اون‌هایی که هنوز هم هستند و چه اون‌هایی که یک دوره ای بودند و بنا به شرایطی با وبلاگ نویسی خداحافظی کردند. از تک تک این ۶۰۰ نفر ممنونم و دوستتون دارم. هر چند که میدونم حداقل ۵۰۰ نفرتون هرگز این پست رو نخواهید دید(:

راستی سال‌ جدیدتون هم مبارک باشه^_^

سال ۱۴۰۰، سال از دست دادن‌ها و به دست آوردن‌ آدم‌ها برای من بود.

آدمای سمی گورشون رو از زندگیم گم کردند و جاشون رو به آدمای باحال و قشنگ دادن. آدم دوست داشتنی هم کم از دست ندادما. ولی خب در این لحظه و در این نقطه از این سال از همه‌چی راضیم‌. 

یه جورایی ترکیب برنده گیرم اومده و نمی‌خوام دست به چیزی بزنم.