یادداشت های یک پسر

یکی از به یادموندنی ترین بازی هایی بود که تاحالا دیدم.

هیچوقت این روز رو فراموش نمیکنم.💙

کلیک کنید

مدت زمان: 2دقیقه

حجم: 13مگابایت

کاری از نیک یوسفی

بهتره عنوان رو اینجوری اصلاح کنم که "بهترین قاب اتاق من". چون من مواقعی که خونه ام زیاد از اتاقم بیرون نمیام. بهترین قاب اتاقم هم بنظرم همینجاست! همینجا که کارهام رو انجام میدم، فیلم میبینم، وب گردی میکنم، مطالعه میکنم، بازی میکنم و... درصد زیادی از عمرم دقیقا تو همین قاب در حال گذره. ممنونم از تسنیم نویسنده وبلاگ مونولوگ بابت دعوتش و هر دوست عزیز دیگری که شاید دعوتم کرده باشه و ندیده باشم. و اینکه دوست ندارم اسم بدم برای دعوت کردن. همه شما دعوتید! حتی شما دوست عزیز!

پ.ن: اولش خواستم کرم بریزم مثل اکثر چالش های گذشته! بعد با خودم گفتم بلاگردون حرمت داره نه لذتD:

پ.ن2: اگه همچنان خونهٔ به قول اطرافیانم داغون قبلی بودیم میتونستم عکس های بهتری رو به اشتراک بذارم. خونه ای که گوشه به گوشه‌ش جزوی از خاطرات کودکیمه! درحال حاضر تنها نقطه جذاب این خونه‌مون همینجاست(:

پ.ن3: این پست احتمالا آخرین پست مرداد 99 باشه. 20 پست منتشر شده توی یه ماه، رکوردیه برای من!

پسر بازی inside چقدر خوب بود! حس و حال limbo زنده شد برام. چطور این همه مدت بازیش نکرده بودم آخه؟! ‏یه بازی معمایی/پلفترمر فوق‌العاده. شامل داستانی عجیب، فضایی تاریک، موسیقی‌های کم اما بسیار تاثیرگذار، گیم‌پلی‌ عالی، معماهایی خلاقانه و دوست‌داشتنی و یک پایان‌بندی که تا مدت‌های زیادی ذهن شما را درگیر خودش می‌کنه. 

‏دیاباته قشنگ چت کرده اومده. 

وسط صحبت یهو میزنه زیر خنده.🤦🏻‍♂️😂

 میثاقی ازش پرسید اصالتا اهل کجایی ؟ میگه بچه اکباتانم.🤣 

میپرسه چندتا بچه داری؟ میگه همه بچه‌های فامیل بچه‌ی منن. بچه‌های برادرم بچه‌ی منن‌‌. همه بچه‌های ایران بچه‌ی منن.😐🤦‍♂️

همین اول کار باید بگم تا قسمت آخر هم‌گناه رو ندیدید ادامه این نوشته رو نخونید. خطر اسپویل!

امروز بالاخره رفتم خوابگاهمون و وسایلم رو جمع کردم. دلم گرفته... پارسال این موقع ها با شوق و ذوق داشتم آماده دانشگاه رفتن می‌شدم ولی الان خوابگاه رو تحویل دادیم و میدونم که حداقل برا یک سال آینده نمیشه برگردم اونجا. با همه سختی هاش دلم خیلی برا خوابگاهمون و بچه هاش تنگ میشه. گوه تو کرونا!

!!SPOILER ALERT!!

The100 - S07 E11

+ وقتی به یکی میگم چیزی به کسی نگیاD:

++ بلامی بازم تبدیل شد به اون بلامی رو مخ فصل3:|

بازی دیشب آتالانتا و پاریس از عجیب ترین بازی هایی بود که این اواخر دیده بودم. آتالانتایی که تا دقیقه 89 یک - هیچ جلو بود تو 150ثانیه دوتا گل خورد و با رویای نیمه نهایی خداحافظی کرد! البته لفظ جواد خان خیابانی هم تو نابود کردن آتالانتا بی تاثیر نبود:دی (کلیک کنید - حجم ویدئو: 5مگابایت)

به هرحال تیم آتالانتا واقعا تیم دوست داشتنی و قابل احترامی بود.

پ.ن: من جزو کسانی هستم که فوتبال های خارجی رو بدون تعصب و طرفداری خاصی و صرفا برای لذت بردن می‌بینند.

تو خونواده و فامیل ما آدم های عجیب کم نیستند! 

از مسائلی که تو این آدم های عجیب به وفور رخ داده می‌تونم به دست ندادن و رد کردن دست کسی که مثلا ده-پونزده سال باهم دست می‌دادند و مشکلی با این قضیه نداشتند اشاره کنم. (جنس مخالف منظورمه البته!)

یکی از دغدغه های مسخره من تو دورهمی ها و مهمونی های این خونواده عجیب همیشه این بوده که با کی دست بدم و با کی دست ندم که خدایی نکرده ضایع نشم:| یا هم اینکه با دست ندادنم یوقت به کسی بی احترامی نکنم. باید از کرونا ممنون باشم که این دغدغه من رو به کلی از بین برده و حل کرده. دمت گرم کرونا!